Niemiecki poeta, dramaturg, filozof, historyk, jeden z najsłynniejszych niemieckich klasyków, który położył podwaliny pod nowoczesną literaturę niemiecką.
Urodzony w rodzinie pułkownika wojskowego w latach 1773-1780, studiował prawo i medycynę w Akademii Wojskowej im. Karola Eugeniusza. Jego poglądy były pod wpływem francuskiego oświecenia, zwłaszcza Jeana-Jacquesa Rousseau. W 1780 r. został mianowany lekarzem pułkowym w Stuttgarcie, ale kiedy jego sztuka została wystawiona w Mannheim w 1782 r., został umieszczony w Hauptwacht przez księcia i zabroniono mu jej drukowania, więc wyjechał do Drezna i mieszkał w Weimarze od 1787 r. W 1789 r. został mianowany profesorem historii i filozofii na Uniwersytecie w Jenie (obecnie Uniwersytet Friedricha Schillera w Jenie). W 1790 r. ożenił się z Charlotte von Langefeld, z którą miał dwóch synów i dwie córki.
W 1788 r. poznał, a od 1794 r. zaprzyjaźnił się i współpracował z J.W. Goethem. W latach 1795-1797 wydawał czasopismo Horen, a w latach 1796-1800 Musenalmanach. W 1799 r. osiadł w Weimarze i zaangażował się w życie teatralne miasta. Teatr weimarski, założony przez Goethego i Schillera, stał się najsłynniejszym teatrem w Niemczech. Zmarł na gruźlicę.
Podczas pobytu w akademii zaczął pisać wiersze, których nikt nie widział. To tutaj napisał swój pierwszy dramat, "Zbójcy", który został wystawiony z wielkim uznaniem w teatrze w Mannheim w 1781 roku.
Wiele z jego dzieł zainspirowało kompozytorów do napisania oper lub baletów. Jego "Oda do radości", skomponowana do muzyki Ludwiga van Beethovena, stała się hymnem Unii Europejskiej.
