jest malarzem młodego pokolenia. W 2018 roku ukończył Wileńską Akademię Sztuk Pięknych z tytułem magistra malarstwa. Od 2016 roku bierze udział w wystawach zbiorowych i zorganizował kilka wystaw indywidualnych. Jego prace były prezentowane na międzynarodowych targach sztuki współczesnej ArtVilnius i różnych innych projektach sztuki współczesnej. W 2018 roku uruchomił platformę dla młodych malarzy Kontr-argumentas. Jest kuratorem wystaw malarstwa współczesnego i publikuje artykuły krytyki artystycznej w prasie kulturalnej.
W obrazach Brazdžiūnasa kształty rzeczywistości fizycznej i wirtualnej współistnieją i konfrontują się. W pracach malarza zawłaszczone zapośredniczone obrazy (dzieł sztuki, gier komputerowych, motywów filmowych, telewizyjnych, kultury popularnej itp.) łączą się w nieoczekiwane kompilacje i alogiczne sekwencje, odzwierciedlając wizualność współczesnej kultury, przekazując gęsty codzienny przepływ obrazów ekranowych i komentując pilne aspekty całości obrazów i reprezentacji. Podczas malowania artysta nieustannie komunikuje się z historią malarstwa jako medium, ocenia jego możliwości i testuje jego granice, nieustannie rozważając miejsce malarstwa w kontekście innych, w szczególności ekranowych, mediów (i ich historii). Artysta nie tylko odnosi się do mediów cyfrowych, imitując ich ekspresję środkami malarskimi, ale także przenosi malowane obrazy do przestrzeni wirtualnej (warto wspomnieć o wystawie jego prac w grze wideo Counter-Strike). Ten cel transmedialności i ciągłe opieranie się na spostrzeżeniach teoretyków obrazu Jeana Baudrillarda, Nicolasa Bourriauda i innych, odnosi twórczość malarza do studiów nad kulturą wizualną i kontekstualizuje ją w szerokim polu filozofii obrazu.
Malarstwo Brazdžiūnasa, choć figuratywne, często uparcie opiera się narracyjności i dosłowności występującej w odrębnych pracach. Odrywając obrazy od ich zwyczajowego kontekstu, artysta podkreśla niemożność spójnej narracji i płynność jej znaczeń. Pojawiające się od czasu do czasu, wymowne szczegóły kulturowe i osobiste, jak gdyby pozwalały na wyśledzenie podstaw narracji, są jednak natychmiast ukrywane i negowane, pozostawiając prace otwarte na nieskończone możliwości (błędnej) interpretacji. W najnowszych pracach manifestacje tożsamości artysty są zredukowane do minimum. Farba w aerozolu, elementy street-artu (szablony, graffiti) i lakoniczna minimalistyczna forma depersonalizują jego prace, jakby potwierdzając anonimowość autora i możliwość ich masowej (ponownej) produkcji. Jednak spojrzenie na twórczość Brazdžiūnasa jako na całość wydobywa wzajemne powiązania jego dzieł, których sieć oddaje ducha czasu i oferuje portret pokolenia lat 90. oparty na autentycznych doświadczeniach i przesiąknięty ironią.
