Już w pierwszych pracach Laury Stasiulytė pojawiło się kilka kluczowych tematów, które pozostały ważne w jej późniejszych pracach: czym jest tożsamość etniczna, jak jest kształtowana i wdrażana poprzez edukację i media, jak opozycje ja/obcy, lokalny/obcy wpływają na relacje międzyludzkie, kim jestem w systemie różnych języków/mentalności/ideologii. W swoich wczesnych pracach Stasiulytė opiera się własnemu doświadczeniu i wizualizuje swoje pomysły za pomocą performatywnych gestów, np, Stasiulytė stara się zapamiętać litewskie pieśni ludowe i wiersze, których musiała uczyć się w szkole, i fizycznie nosi ten "bagaż wiedzy" na plecach w postaci monitora podczas interakcji z nieznajomymi ("Intention to Remember", 1999) lub desperacko próbuje przezwyciężyć poczucie izolacji i ogłosić swoje istnienie, próbując skierować latarnię uliczną bezpośrednio w swoje okno ("Lamp Catcher", 2002). Kiedy różne języki i kultury utrudniają komunikację, artystka poszukuje relacji poprzez dotyk: cierpliwie rozwijając 625 kaset wykonanych przez senegalskiego artystę, licząc je po niemiecku ("Counting the Cassettes", 2002), demontując i prasując dywan Ikea wykonany ze strzępów w Pakistanie ("Rug", 2002), symbolicznie jednocząc się z trudem ludzi, którzy wykonali dywan w odległym kraju poprzez tę tygodniową pracę, dosłownie dotykając nieznanej kultury. W swoich późniejszych pracach artystka częściej przyjmuje strategię obserwacji i często stara się całkowicie zneutralizować swój subiektywny wkład, na przykład poprzez użycie kamery monitorującej (Nadezhda / Hope 2003/2004, Black and White Film, 2007/2008) lub przywłaszczenie fotografii (Aruodas, 2007). Oprócz strategii obserwacji, jej prace koncentrują się na sytuacji społeczno-ekonomicznej i reprezentacji: Oznaki władzy supermarketów i formy reprezentacji wydarzeń korporacyjnych ("Gala", 2005), hipertroficzne nacjonalistyczne przedstawienie nieznajomym przybywającym na gigantycznym statku wycieczkowym ("Arriving Ship", 2007), ślady i losy prywatnego życia w branży nieruchomości ("Aruod", 2007), odbicia dynamicznych zmian społeczno-ekonomicznych w historii jednostki ("Nadieżda. Po 5 latach", 2009). Jednym z głównych przedmiotów zainteresowania artystki jest język. W jej pracach teksty są czytane, recytowane, śpiewane i pisane odręcznie: Sama artystka próbuje recytować i śpiewać ("Intention to Remember", 1999), lub zwykłe wrażenia z jej zwykłego dnia są nagrywane przez śpiewającego chłopca ("Everyday Speech", 2000); odręczne notatki dziewcząt, z którymi rozmawia na ulicy, są wykorzystywane do transkrypcji pytań ich rówieśników na temat ich życia seksualnego, publikowanych w czasopiśmie "Panelė" ("From the Lives of Panels", 2001); Rosjanka, która przyjechała na Litwę, uczy się jednocześnie litewskiego i angielskiego za pomocą głosu ("Nadezhda / Hope", 2003/2004), a artystka dekonstruuje ideologię zakodowaną w niemieckim podręczniku z czasów szkolnych, czytając i łącząc jego fragmenty w nowy sposób ("Searching for the teddy bear Brumel", 2006); Litwini z Londynu chodzą do litewskiego sklepu spożywczego nie tyle po to, by robić zakupy, ile by rozmawiać ze "swoimi" w ich własnym języku, by zaspokoić potrzebę komunikacji ("Czarno-biały film", 2007/2008). W swoich pracach Stasiulytė analizuje język jako centrum tożsamości osobistej i podstawowe narzędzie ideologii (często powraca do czasów szkolnych lub okresu dojrzewania i bada, w jaki sposób język kształtuje tożsamość etniczną lub płciową oraz światopogląd), jako podstawę izolacji lub integracji społecznej (wykluczenie osób mówiących innymi językami i próby jego przezwyciężenia), a także jako szansę lub przeszkodę w relacjach międzyludzkich (ograniczenia języka/komunikacji i próby jego rozszerzenia za pomocą dotyku i gestu). W badaniach nad językiem i tożsamością artystka nieustannie powraca do tematu pamięci i czasu - wspominając swoje dzieciństwo, rysując paralele między teraźniejszością a przeszłością, na przykład obrazy widziane na stereoskopowych slajdach z wybrzeża Morza Czarnego, podarowanych jej przez babcię. W jej późniejszych pracach kwestia tożsamości etnicznej i kulturowej jest analizowana nie tylko przez pryzmat języka, ale także inne formy reprezentacji są obserwowane i dokumentowane. Badane są na przykład wizualne standardy prezentacji struktur biznesowych - projekt i scenariusz imprez firmowych, postawy, gesty i zasady zachowania uczestniczących w nich pracowników, w przeciwieństwie do starego porządku reprezentowanego przez nielegalne rosyjskojęzyczne ogrody na obrzeżach nowych supermarketów (Gala, 2005); dokumentowanie litewskich pieśni, tańców i ubiorów, które mówią o etnicznych znaczkach i narodowych kompleksach, gdy witają turystów gigantycznego statku wycieczkowego, którzy chcą zawinąć do małego portu w małym kraju ("The Arriving Ship", 2007); badanie obrazów i tekstów, za pomocą których ludzie prezentują swoje prywatne nieruchomości (Aruod, 2007) lub tego, jak zmieniający się porządek jest reprezentowany przez miejsce pracy nowej bohaterki, świecący kiosk, który zastąpił Instytut Odnowy Zabytków, zburzony w następstwie lekkomyślnego nowego budownictwa ("Nadieżda. Po 5 latach", 2009).
