Po ukończeniu Litewskiej Akademii Muzycznej (wówczas Państwowego Konserwatorium) w klasie fortepianu prof. J. Ginzburgasa i kompozycji prof. J. Juzeliūnasa, L. Povilaitis przez pewien czas pracował jako nauczyciel w Szkole Muzycznej w Poniewieżu, następnie jako wykładowca i koncertmistrz w Wileńskim Instytucie Pedagogicznym i Konserwatorium Wileńskim oraz jako kierownik sekcji muzycznej w Akademickim Teatrze Dramatycznym. Pracował również w szkole "Ąžuoliukas" w Wilnie. Pracując tam, L. Povilaitis wpadł na pomysł Litewskiego Festiwalu-Konkursu Muzyki Fortepianowej i organizuje go od 1998 roku. Będąc aktywnym twórcą muzyki fortepianowej, zwłaszcza dla dzieci, Pov Povilaitis sam zachęca swoich kolegów do poszerzania repertuaru tego gatunku i przyzwyczajania dzieci do muzyki narodowej. Nawiasem mówiąc, Povilaitis był jednym z pierwszych litewskich kompozytorów, którzy zastosowali technikę dodekafoniczną w koncercie fortepianowym (1964). Oprócz różnych suit fortepianowych, cykli utworów, wariacji itp. Povilaitis skomponował około 500 pieśni, muzykę do przedstawień teatralnych, filmów i oczywiście dla litewskich orkiestr ludowych. Ten obszar jego twórczości jest bardzo charakterystyczny i został uhonorowany wieloma nagrodami. Na przykład utwory "Sutartinė" i "To-drylio" dla litewskich orkiestr instrumentów ludowych, a także sztuki "Dovanėlė" (Dar) i "Tūto" (Tron) dla zespołu kanklės otrzymały republikańskie nagrody Jonasa Shvedasa i Stasysa Šimkusa, a oratorium "Lietuva, žaliasai medi!" zdobyło II nagrodę na Światowym Konkursie Litewskich Wielkich Form Wokalnych i Pieśni w Melbourne (1989), a pieśń "Vilniaus varpai" zdobyła III nagrodę na Konkursie Pieśni Litewskich Sił Zbrojnych (1998).
