jest niemieckim choreografem. Był dyrektorem Hanover State Ballet w latach 2019-2023, a także zajmował stanowiska w Stuttgart Ballet, Scapino Ballet [nl], Nederlands Dans Theater i Gauthier Dance. Był także choreografem m.in. dla Paris Opera Ballet, Berlin State Ballet, Les Ballets de Monte-Carlo i Vienna State Ballet. Manuel Brug z Die Welt nazwał go "najważniejszym choreografem w Niemczech".
W lutym 2023 roku, po incydencie, w którym posmarował psimi odchodami twarz krytyka tańca, który negatywnie go ocenił, został usunięty ze stanowiska w Hanowerze.
Goecke urodził się 12 kwietnia 1972 roku w Wuppertalu w Niemczech. Jego ojciec pracował w biurze w fabryce, a matka jako sekretarka. Ma starszą siostrę.
Goecke rozpoczął trening baletowy w 1988 roku. Studiował w Akademii Baletowej w Kolonii, Tanzinstitut Heinz-Bosl-Stiftung w Monachium, a w latach 1989-1995 w Królewskim Konserwatorium w Hadze.
W 1997 roku Goecke zaczął tańczyć zawodowo w Deutsche Staatsoper Berlin, a następnie w balecie Teatru Hagen. W 2000 roku zadebiutował jako choreograf utworem Loch dla Hagen Theatre.
W 2005 roku Goecke został choreografem-rezydentem w Stuttgart Ballet. W 2008 roku został mianowany choreografem-rezydentem Scapino Ballet [nl] w Rotterdamie. W 2013 roku został mianowany zastępcą choreografa w Nederlands Dans Theater. W 2018 roku został choreografem-rezydentem w Gauthier Dance w Stuttgarcie. W 2019 roku został mianowany dyrektorem Hanover State Ballet, baletu Staatsoper Hannover.
Goecke został opisany jako "najważniejszy choreograf w Niemczech". Od 2023 roku stworzył ponad 60 dzieł, z których niektóre znajdują się w repertuarach Baletu Opery Paryskiej, Les Ballets de Monte Carlo, Narodowego Baletu Kanady, Berlińskiego Baletu Państwowego, Wiedeńskiego Baletu Państwowego i Ballett Zürich. Większość jego dzieł trwa mniej niż 30 minut.
Prace Goecke są znane ze skupienia się na górnej części ciała; kostiumy to zazwyczaj czarne spodnie z taupe topami dla kobiet i gołe klatki piersiowe dla mężczyzn. Ruchy wykonywane są głównie przez ramiona, dłonie i tułów i opisywane jako trzepotanie, drganie, drżenie, spazmy, drżenie, z dużą szybkością i precyzją. Ruchy w jego utworach są często opisywane jako bezsensowne i pozornie wybrane tylko po to, by były brzydkie lub inne.
Scenerie Goecke są zazwyczaj słabo oświetlone. Często zawiera przedmioty rozrzucone lub spadające na scenę lub podrzucane przez tancerzy, takie jak pióra, płatki róż, balony, martwe liście lub mąka. Kostiumy są czasami obszyte przedmiotami, które się poruszają, takimi jak frędzle, lub wydają dźwięki, takie jak orzechy włoskie. Tancerze również tworzą celowe dźwięki, tupiąc nogami, a czasem krzycząc lub kwacząc. W 2004 roku został zaproszony przez Pinę Bausch do zaprezentowania swoich choreografii Blushing (2003) i Mopey (2004) na festiwalu Tanztheater. Jego narracyjna choreografia Dziadka do orzechów Czajkowskiego z 2006 roku została sfilmowana dla ZDFtheaterkanal.
Nijinsky (2016) Goecke'a został uznany przez jury Deutscher Tanzpreis 2022 za kamień milowy w jego karierze.
Jego In the Dutch Mountains (2023) dotyczyło jego relacji z Holandią, gdzie studiował; było częściowo inspirowane powieścią In the Mountains of the Netherlands Ceesa Notebooma z 1984 roku i piosenką Nits z 1987 roku o tym samym tytule.
