Pisitakun Kuantalaeng dorastał pośród tajlandzkich scen artystycznych, w wyjątkowo niestabilnym politycznie okresie. W 2009 roku podjął pracę jako artysta wizualny, koncentrując się na politycznych spekulacjach i nie brakujących frustracjach. Protesty "czerwonych koszul" w 2010 roku i rozprawienie się z rządem ugruntowały jego postawę jako krytycznego myśliciela i artysty.
Jedną z prac, która po raz pierwszy zwróciła na niego większą uwagę, jest The Unfinished History, która rozpoczęła się w 2012 roku. Poszukuje prawdy, która kryje się za władzą polityczną i kwestionowaną historią, i pyta, kto może pisać historię. Projekt oferuje możliwość napisania historii na nowo w formie rysunków i komiksów; celowe puste przestrzenie pozwalają publiczności na wprowadzenie własnych interpretacji. Praca podróżuje i wciąż ewoluuje, bada polifoniczne wymiary historii i daje różnym grupom szansę na wspólne stworzenie alternatywnej biblioteki historii świata.
Przez lata rosło zainteresowanie Pisitakuna muzyką. Zaczął eksperymentować z tym, jak tonalne formy ekspresji nabierają kształtu w różnych środowiskach medialnych. Praca multimedialna Black Country (2017) wyłoniła się z wymuszonych konfrontacji w kraju, w którym rzeczy opuściły ścieżkę racjonalności. Dzięki połączeniu hałasu, dźwięków techno, estetyki black metalu i performansu, pokaz w humorystyczny sposób zbadał szereg wymyślonych wierzeń i rytuałów fikcyjnego kraju.
W rezultacie muzyka stała się centralnym elementem w karierze Pisitakuna. Dołączył do Chinabot - mieszanki platformy i kolektywu, którego deklarowanym celem jest zmiana dialogu na temat muzyki azjatyckiej - i wydał tam kilka albumów. SOSLEEP (2018) powstał wkrótce po śmierci jego ojca na raka i łączył tradycyjne instrumenty żałobne z twardym hałasem i techno bitami, nałożonymi na intymne obrazy szpitalnych maszyn, które utrzymywały jego ojca przy życiu w ostatnich dniach. Absolute C.O.U.P. (2020) kwestionuje istnienie demokracji i wolności słowa, które w Tajlandii wydają się odległym marzeniem. Od rewolucji syjamskiej w 1932 r. naród doświadczył 13 wojskowych zamachów stanu, więcej niż jakikolwiek inny kraj we współczesnej historii. Kongkraphan (2022) odtwarza zapomniane głosy tajskich demonstrantów i dźwięk gniewu z powodu niesprawiedliwej sytuacji. Tytuł dosłownie oznacza "nieświadomy" lub "nieśmiertelny", ale odnosi się również do tajskiego talizmanu, który daje niezwyciężoność. Na tym albumie słowo to symbolizuje przekonania i niekończącego się ducha walki protestujących.