Peter Handke to austriacki pisarz, który w 2019 r. otrzymał Literacką Nagrodę Nobla za "wpływową twórczość badającą peryferia i osobliwość ludzkiego doświadczenia z językową pomysłowością". Głównymi tematami jego twórczości są otaczająca człowieka rzeczywistość, ograniczenia języka i poszukiwanie subiektywnej prawdy. "Proroctwo" powstało we wczesnych latach życia pisarza, gdy miał on dwadzieścia kilka lat. Autor zaklasyfikował ten utwór, podobnie jak inne sztuki napisane w latach 1964-1966, do tzw. sztuk językowych. Sztuka nie ma akcji, fabuły, scenografii: skupia się wyłącznie na słowie.

Na początku było słowo - fonetyka i rytm były pierwszymi elementami, które przyciągnęły uwagę najmłodszego pokolenia reżyserów, Justinasa Vinciūnasa. Szukał on sposobów na oddanie tego tekstu jako muzyki, na zaaranżowanie jego rytmicznej partytury.

Odpowiedzi na to pytanie, wraz z reżyserem na scenie, szukają aktorzy najstarszego pokolenia teatru: Algirdas Latėnas, Vidas Petkevičius, Saulius Sipaitis, Gediminas Storpirštis - prawdziwi wielcy sceny teatralnej, pokolenie, które wydaje się już wycofywać z aktywnego życia. Według reżysera doświadczenie tych aktorów staje się kontrapunktem dla formalistycznego stylu sztuki. Proroctwo brzmi zarówno jak biblijna metafora, jak i absurdalna, autoironiczna oda do codzienności. Wspomniani w sztuce czterej czytelnicy A, B, C i D przybierają postać bezdomnych. Wszyscy oni zrezygnowali z namacalnych form własności - są obserwatorami, wznoszącymi się ponad codzienność.

W spektaklu tekst Handkego przeplata się z autentycznymi obserwacjami i sytuacjami życiowymi aktorów, co mówi o poszukiwaniu ludzkiego miejsca i tożsamości w obliczu absurdalnej rzeczywistości.