buvo italų kino aktorė, geriausiai žinoma dėl vaidmenų Gelsominos filme "La Strada" (1954) ir Kabirijos filme "Kabirijos naktys" (1957), už kurį 1957 m. Kanų kino festivalyje pelnė geriausios aktorės apdovanojimą.
Kino istorikas Peteris Bondanella apibūdino Masinos darbą kaip "meistrišką" ir "nepamirštamą", o Čarlis Čaplinas, su kurio darbais dažnai lyginama Masina, pavadino ją "labiausiai jį jaudinusia aktore".
Tiek "La Strada", tiek "Kabirijos naktys" pelnė "Oskarą" už geriausią filmą užsienio kalba, o Masina buvo apibūdinta kaip "įkvėpta" Masinos "žmogiškumo".
Dirbdama kartu su vyru, Masina perėjo prie aktorystės ekrane.
Pusė jos itališkų filmų, sėkmingesnių projektų, buvo parašyti arba režisuoti jos vyro. Masina debiutavo kine nepagrindiniu vaidmeniu Roberto Rossellini filme "Paisà" (1946 m.), kurio scenarijaus bendraautorius buvo Fellini. Pirmą kartą ekrane ji pasirodė Alberto Lattuados filme "Be gailesčio" ("Senza pietà", 1948), kurio ekranizaciją kartu su Fellini parašė ir kuriame vaidino priešais Johną Kitzmillerį.
Ji vaidino kartu su Anthony Quinnu Fellini filme "La Strada" (1954), kur suvaidino išnaudojamą Quinno keliaujančio cirko stipruolio stuobrį. Kanų kino festivalyje ji pelnė geriausios aktorės apdovanojimą už pagrindinį vaidmenį Fellini filme "Kabirijos naktys" (1957). Ji suvaidino prostitutę, kuri gyvenimo tragedijas ir nusivylimus išgyvena su bibline nekaltybe ir atsparumu. Abu filmai buvo apdovanoti "Oskaru" už geriausią filmą užsienio kalba. 1998 m. "New York Times" recenzijoje Janet Maslin rašė, kad Masinos vaidyboje yra daugiau "grakštumo ir drąsos" nei "visuose ugnimi alsuojančiuose blokbasteriuose, kuriuos gali pasiūlyti Holivudas".
Masinos karjerai pakenkė kritikų ir žiūrovų simpatijų nesėkmė filme "Aukštas gyvenimas" (1960 m., rež. Julien Duvivier). Vėliau ji beveik visą dėmesį skyrė asmeniniam gyvenimui ir santuokai. Nepaisant to, ji vėl dirbo su Fellini filme "Dvasių Džuljeta" (1965), kuris pelnė Niujorko kino kritikų apdovanojimą (1965) ir "Auksinio gaublio" apdovanojimą (1966)[sulaužytas inkaras] už geriausią filmą užsienio kalba. Rogeris Ebertas teigė, kad "Fellini legendos byloja, kad meistras sukūrė "Džuljetą iš dvasių" kaip dovaną savo žmonai".
Masina vaidino filme "The Madwoman of Chaillot" (1969 m.), jos pirmajame filme anglų kalba, kuriame taip pat vaidino Katharine Hepburn. Po beveik dviejų dešimtmečių, per kuriuos ji epizodiškai dirbo tik televizijoje, Masina pasirodė Fellini filme "Džindžeris ir Fredas" (Ginger and Fred, 1986) su Marcello Mastroianni, kuriame pagrindiniai aktoriai vaidina itališkus Fredo Asterio ir Džindžer Rodžerso apsimetėlius, vėl susitinkančius specialiam televizijos filmui. Vėliau ji atsisakė išorinių pasiūlymų rūpintis savo vyro sunkia sveikata. Paskutinis jos filmas buvo Jean-Louis Bertuccelli "A Day to Remember" (1991). Septintojo dešimtmečio pabaigoje Masina vedė populiarią radijo laidą "Lettere aperte", kurioje atsakinėjo į klausytojų laiškus. Laiškai galiausiai buvo išleisti knygoje. Nuo septintojo dešimtmečio ji pasirodydavo televizijoje. Ypač didelio pripažinimo sulaukė du jos vaidmenys, atitinkamai Eleonora (1973 m.) ir Kamilė (1976 m.).