W 2010 roku Itaru Sasaki z Otsuchi w Japonii dowiedział się, że jego ukochany kuzyn ma raka i pozostały mu tylko trzy miesiące życia. Po śmierci kuzyna, Sasaki ustawił na swoim podwórku starą budkę telefoniczną, dzięki której mógł codziennie komunikować się ze zmarłym, a jego słowa były przenoszone przez wiatr. w 2011 roku w okolicach Otsuchi miało miejsce tsunami, które zabiło 10% mieszkańców miasta. Stopniowo ludzie dowiedzieli się o budce telefonicznej i zaczęli odwiedzać ogród Itaru Sasakiego, aby zadzwonić do swoich zaginionych bliskich.Od 2022 roku, 1 marca, zaledwie tydzień po rozpoczęciu przez Rosję wojny na Ukrainie, stary automat telefoniczny, identyczny jak "telefon wiatrowy", który stał w Japonii, został umieszczony w pobliżu Litewskiego Narodowego Teatru Opery i Baletu. Ludzie zostali zaproszeni do zatrzymania się i "zadzwonienia" do tych, którzy nie zdążyli powiedzieć tego, co chcieli, a teraz jest już za późno. W ciągu ponad 6 miesięcy telefon odebrano około 4000 razy. Nagrania audio wszystkich autentycznych historii stały się podstawą libretta opery. Opera telefoniczna "Rzeczy, których nie miałem odwagi powiedzieć, a teraz jest za późno" to wrażliwa, delikatna opowieść o człowieku pogrążonym w żałobie, a jednocześnie przejrzyste przecięcie geograficznych terytoriów otwartych przez żałobę, podróż do spotkania, pojednania, doświadczania świata jako całości.