Alfredo Germontas, neseniai atvykęs į Paryžių iš Provanso, įsimyli kurtizanę Violetą Valery. Besilinksmindamas jos namuose, jis pakelia tostą už meilę (it." Libiamo ne' lieti calici" lietuviškai verčiama "Pakelkim pakelkim mes taurę linksmybes"), o likęs vienas su su ja, kviečia drauge pradėti naują gyvenimą. Violeta jest bardzo szczęśliwa, bo nie może się już doczekać, aż Paryż się do niej dobierze. Violeta jest planką Alfreda, który w tym samym czasie łączy się z nim i widzi, jak ten ubiera się i maluje Alfreda. Violeta žino, kad ji beviltiškai serga, kad išsiskyrimas gali jej visiškai sužlugdyti, tačiau, pasiaukodama dėl mylimojo šeimos garbės, duoda senajam Germontui pažadą. Ji, pasii atsisviekinimo laišką, sugrįžta pas savo buvusį gerbėją - baroną.
Floros namuose kaukių balius. Čia kortomis lošia Alfredo. Pasirodo Violeta, lydima barono. Alfredo jest baronem, widzi, jak meta Violeta jest bardzo żywa, a potem się męczy. Visų apleista serganti VIoleta jaučiasi artėjančią mirtį. W związku z tym, że Germontas jest bardzo doświadczony, to w VIoleta nie ma sobie równych. Alfredo - to moja Violetą, visą gyvenimą bus drauge, niekas nebegali sutrukdyti jų meilei. Tačiau jau per vėlu - Violeta miršta ant mylimojo rankų.
G. Verdiego ,,La traviata", wystawiona w Kownie 31 grudnia 1920 roku, stała się pierwszym przedstawieniem profesjonalnej opery litewskiej i jest uważana za początek litewskiej opery profesjonalnej.
