Gimė 1929 06 27 Radviliškyje.
Mirė 2018 09 08 Tytuvėnuose. Palaidotas Tytuvėnų kapinėse.
1942–1948 m. mokėsi Radviliškio gimnazijoje. 1948 m. už dalyvavimą pogrindinėje veikloje buvo suimtas. Penkerius metus kalėjo griežto režimo stovyklose Komijos respublikoje. Dirbo šachtose, kirto sušalusią uolieną Intos elektrinės pamatams. Atlikusį bausmę, jį 1953 m. ištrėmė į Irkutsko sritį, kur jau gyveno ir pušų sakus rinko mama ir dešimtmetė sesuo. Tuo metu tėvas, areštuotas 1944 m., kalėjo Kazachstane, Spasko lageryje. Jam grįžus iš įkalinimo vietos, visa šeima persikėlė gyventi į rajono centrą – Tulūną. Joje Vladas baigė vidurinę vakarinę mokyklą, o 1964 m. – studijas Irkutsko universiteto Istorijos filologijos fakultete, įgijo filologo, rusų kalbos mokytojo specialybę. 1966 m. grįžo į Lietuvą. Dirbo Veliučionių specialiojoje proftechninėje mokykloje, Tytuvėnų žemės ūkio technikume, Kelmės rajono neakivaizdinėje vidurinėje mokykloje, Tytuvėnų vidurinėje mokykloje. Vlado Kalvaičio pavardė Lietuvos spaudoje pirmą kartą buvo paminėta 1966 m., kai „Šluota“ išspausdino keletą jo epigramų. Kūrinius (daugiausia humoristinius eilėraščius, epigramas, aforizmus) spausdino „Šluotoje“, „Pergalėje“, „Metuose“, „Jaunimo gretose“, „Ūkininko patarėjuje“, Šiaulių miesto ir apskrities spaudoje, kolektyviniuose rinkiniuose „Velnio tuzinas“ (1977), „Lietuvių epigrama ir parodija“ (1983), „Takai prie šaltinio“ (1999).